HomeGlas islamaHutbePrva hutba Reisu-l-uleme u Ramazanu 1430. 24. Augusta 2009. Hutbe 1106 Sarajevo, 21. avgust 2009. (MINA) – Danas je reisu-l-ulema dr. Mustafa Cerić imamio džumu namaz u Gazi Husrev begovoj džamiji u Sarajevu i održao prvu ramazansku hutbu u ovom Ramazanu. MINA u cjelosti prenosi hutbu Reisu-l-uleme : -Hvala Allahu koji je oduvjek prvi u odnosu na sve što je postalo i što postaje, koji je zauvijek posljednji u odnosu na sve što nestaje i što će nestati. -Hvala Allahu koji je pojavan u Svojoj uzvišenosti i Svojoj moći bez udaljenosti, koji je tajan u Svojoj prisustnosti i blizini bez dodira, koji je svakom biću posvetio Svoju milost i svakoj stvari odredio pravu mjeru. -Hvala Allahu koji nas obasipa Svojom milošću, koju vidimo i koju nevidiomo. -Hvala Allahu koji je poslao vjerovjesnika Muhammeda, a.s, koji nas je poučio pravoj vjeri, koji nam je donio radosnu vijest o šefa'atu, koji nas je uputio u tajne uspjeha na ovome svijetu i tajne spasa na drugome svijetu. -Hvala Allahu koji nam je u Ramazanu propiso ibadet posta, koji nas štiti od svega što nas udaljava od ljubavi prema Njemu i Njegovom stvorenju. Draga braćo i sestre, Uzvišeni Allah u Kur'anu Časnom kaže: – Vi kroz sabur i namaz treba da dobijete snagu (Kur'an, 2:153). A sabur je post. Alejhisselam je Ramazan nazvao „mjesecom sabura" (شهر الصبر), jer se kroz sabur duša odgaja i navikava da bude pokorna Uzvišenom Allahu. Alejhisselam kaže: – Sabur je pola vjere, a post je pola sabura (الصبر نصف الايمان والصوم نصف الصبر). Dakle, bît vjere je sabur – upornost, stamenost, odlučnost, sigurnost i izdržljivost na putu općeg dobra i vlastite sreće. I kao što se treba učiti i navikavati svakoj plemenitoj osobini, tako se čovjek treba učiti i navikavati na plemenitu osobinu sabura kroz post, kao najbolji način da čovjek upozna samoga sebe, da se uvjeri u sposobnost vlastite duše, da osjeti radost osobnog uspjeha. Jer, doista, svaki dan posta u Ramazanu je svaki dan osobna pobjeda na iftaru, posebno za omladinu. Zato Uzvišeni Allah, kako nam se prenosi od Alejhisselama, pobožnog mladića usporeðuje sa melekima, pa mu kaže: – Mladiću, ti koji si ostavio svoje mladalačke strasti zbog Mene, ti si kod Mene kao neki meleki (أيها الشاب التارك شهوته من أجلي المبتذل شبابه لي أنت عندي كبعض ملائكتي). Slično je i sa postačem kojeg Uzvišni Allah hvali melekima, pa im kaže: – O meleki, pogledajte mog pokornika, mog abda, ostavio je svoje požude i svoje strasti, ostavio je hranu i vodu zbog Mene (يا ملائكتي انظروا إلي عبدي ترك شهوته ولذته وطعامه وشرابه من أجلي). Zato je post vrijednost koja se ne može mjeriti ni sa kakvom dunjalučkom vrijednošću: كل عمل ابن آدم له إلا الصوم فإنه لي وأنا أجزي به – Sve što čovjek radi pripada njemu samome osim posta, jer post je Moj i Ja ću to posebno nagraditi – kaže Uzvišeni Allah. Slično je i sa džamijama za koje Allah kaže: وأن المساجد لله فلا تدعو مع الله أحدا – Džamije pripadaju Allahu i zato u njima nemoj prizivati nikoga drugog (Kur'an, 72:18). Tako isto je i Mekka, za koju Allah Uzvišeni veli vjerovjesniku Muhammedu, a.s., da kaže: – Zapovjeðno mi je da obožavam Gospodara ovoga grada kojeg je On učinio svetim! (Kur'an, 27:91). أنما أُمِرتُ أن أعبد ربّ هذه البلدة الذي حرّمها . Dakle, poput Allahu najdražih mjesta, kao što su džamije i grad Mekka, post je Allahu najdraži čovjekov ibadet i zato je ibadet posta izdvojen iz nagodbe za bilo kakvu nadoknadu pa se stoga kaže: – Sve što čovjek radi dobroga na dunjaluku podložno je izuzimanju za njegova loša djela osim ibadet posta, koji ne ulazi u bilo kakvu nadoknadu (ما في عمل ابن آدم شيء إلا يقع فيه قصاص و يذهب برد المظالم إلا الصوم فإنه لا يدخله قصاص). Lijepo je da se podsjetimo na ovoj kur'anski ajet u kojem se nagovještava ta posebna nagrada: فلا تعلم نفسً ما أُخفِيَ من قرّة أعلنٍ جزاءً بما كانوا يعملون – Niko ne zna šta se skriva kao utjeha i kao nagrada za ono što su dobroga uradili (Kur'an, 32:17). Takoðer, kur'anski ajet: إنما يُوفّيَ الصابرون اجرَهم بغير حساب – Saburom oplemnjeni ljudi bit će neograničeno nagraðeni (Kur'an, 39:10), govori nam o ibadetu posta kao najvišem stupnju čovjekove vjere, koja zaslužuje posebnu Allahovu nagradu. U jednom hadisu se kaže da je Uzvišeni Allah rekao: من ذكرني في نفسه ذكرته في نفسي – Onaj koji se Mene sjeti u svojoj duši i Ja ću se njega sjetiti u Svojoj Dušu. Nije li post upravo taj trenutak u kojem se naša duša najiskrenije sjeća svoga Gospodara, Koji se onda sjeća nas sa svim našim potrebama, od kojih je najvažnija ona da ne budemo sami, da ne budemo zaboravljeni. Post je, dakle, povratak sebi i svojoj duši koja se sjeća svoga porijekla i svog imena kako bi znala gdje je i šta je u ovom svijetu samoće i zaborava. Ima li šta vrednije od spoznaje da ste baš vi u duši vašeg Gospodara!? Ima li šta uzvišenije od osjećanja da ste baš vi danas dok postite u Allahovoj milosti koja se ne može ničim izmjeriti!? Ima li ljepšeg trenutka u vašem životu od trenutka kad ste svjesni da vam se i meleki dive dok veličate Uuvišenog Allaha! Ima li veće sreće od sreće iftara u kojem je samo još jedna vaša pobjeda na putu do vašeg velikog uspjeha, a to je ulazak u zonu Allahovog raziluka!? Nema ništa vrednije, nema ništa uzvišnije, nema ništa ljepše, i nema ništa veće od naše sreće što znamo, možemo i hoćemo da budemo zajedno u ibadetu posta, koji nas snaži u našoj namjeri da budemo primjer dobrote i mira uvijek i na svakom mjestu. Zato, draga braćo i sestre, nemojte propustiti priliku da u Ramazanu oplemenite svoju dušu i osnažite svoju volju na putu našeg moralnog oporavka. Allahu Sveznajući, pouči nas da volimo sve što ti voliš i da radimo sve što ti voliš da radimo! Allahu Svemoćni, osnaži nas na putu istine i pravde! Allahu Milostivi obaspi nas Tvojom nizmjernom milošću!
