Zato je napadnuta Islamska Zajednica! Zato smeta Univerzitet!

Nije nikakva tajna ni čudo da se pojam javne ličnosti na jedan način tumači u svijetu i Evropi, a potpuno različito u Srbiji.
Dok u zapadnom svijetu javne ličnosti, posebno ako se radi o
funkcionerima biranim od strane naroda ili intelektualcima
predstavljaju ogledalo društva i ono nabolje što odreðena zajednica
može da iznjedri, odnosno, osoba koja svojim ponašanjem, ophoðenjem i
stavovima utiče na pozitivne tendencije u društvu i čini da društvo
bude bolje, produktivnije, tolerantnije, u svakom smislu naprednije.

Sudionik javne scene u civiliziranom svijetu nije pasivni posmatrač
trenutka u kom se nalazi ili rob povijesti sopstvenog naroda, nego,
reformator spreman da se suoči sa problemom i da stvari mjenja na
bolje. Dobar primjer za ovu temu možemo svakako naći u aktuelnom
predsjedniku SAD-a Baraku Husein Obami, koji pored perfektnih javnih
nastupa i retorike, nije se libio da po stupanju na dužnost ispunjava
predizborna obećanja pre svih u pogledu reformi ekonomskog sistema i
poboljšanja odnosa sa muslimanskim svijetom čime je donekle ispravio
greške predhodne administracije.
Javna scena u Srbiji umesto da bude stecište intelektualnih rasprava na
temu opšteg boljitka, ona je postala stecište političkog i
intelektualnog nemorala, floskula, neispunjenih obećanja, a sami
sudionici umjesto da budu elita, ledolomci u rušenju stereotipa, mitova
i barijera, postali su robovi prošlosti, čuvari mita, uspavani
evropejci i advokati ratnih zločinaca.
Da je ovo zaista fakat, a ne subjektivni stav zasnovan na ostrašćenoj
kritici javne i političke scene u sopstvenoj državi, poslužiću se
primjerom prvog čovjeka države Srbije gospodina Borisa Tadića. Pred
prošlogodišnje predsjedničke, parlamentarne i lokalne izbore Bošnjacima
je obećao što on, što njegovi vazali, sve od autoputa Sandžak-Turska,
preko regionalizacije i ekonomskog podsticaja Sandžaka, mnogobrojnih
stelp magistrala i grifild investicija, do ispitivanja rada
ministarstva vjera i podrške jedinstvenoj I.Z. sa duhovnim centrom u
Sarajevu. Ispunio, kako svi znamo, nije ništa.
Drugi primjer koji ukazuje na svu besmisao političke javne scene Srbije
je slučaj bivšeg ministra za kapitalne investicije Ilić mr. Velimira,
nesuðenog predsjednika Srbije i bivšeg koalicionog partnera Sulejmana
Ugljanina u vrijeme kada je ovaj zapovjedao izmeðu ostalog i
atmosferskim prilikama u Novom Pazaru. Za ovog bivšeg ministra i
sadašnjeg poslnika vezuju se razni skandali od psovki i napada na
novinare do govora mržnje u parlamentu Srbije.
Interesantan je primjer i narodnog poslanika Borislava Pelevića. Osim
kao uspješan sportista gospodin Pelević je poznat i po učešću u
ratovima koji se vodio na prostorima bivše Jugoslavije, gdje je bio
jedan od komandanata zločinačke paravijne formacije Tigrovi kojom je
komandovao njegov kum poznati zločinac Željko Ražnatović zvani Arkan.
Za devedesete godine se i vezuje početak političke karijere gospodina
Pelevića koja je obilježena nacioalistički u krajnje desnim stavovima.
Gospodin Pelević je živi primjer da i ako se forma u vidu promjene
stranke, skidanja bedža i pristojnog oblačenja u skupštini ispoštuje,
suština ostaje ista. Da je ova konotacija tačna dokazuje sam Pelević
govoreći da glavnog muftiju treba protjerati iz Srbije i da će onda on
da nam čuva džamije. A da to Peleviću nije strano govore stotine
srušenih džamija i hiljade raseljenih Bošnjaka sa prostora na kojima je
Pelević vojevao, jer gdje je Pelević čuvao džamije te džamije više
nema. Posebno je interesantan trenutak u kom Pelević daje ove izjave
koje se savršeno uklapaju u profil njegove ličnosti i biografije ali
itekako odudaraju od imidža Tomislava Nikolića koji baš u tim danima
gostuje u Briselu kod komesara Olija Rena i naglašava svoje čvrsto
opredeljenje za evro-atlanske integracije i pravi odklon od politike
devedesetih godina koju izmeðu ostalg oličava i sam Pelević.
Da ne bi pisali samo o političarima spomenućemo i poznatog Beogradskog
intelektualca Tanasković dr. Darka u poslednje vrijeme sve prisutnijeg
u medijima kao nezaobilaznog stručnjaka za Islam i sve što se tiče
muslimana. U svom intervjuu za poslednji broj nedeljnika «Nin» ovaj
intelektualac iznosi teoriju o Turskoj kao neevropskoj državi i da je
Tursko priključenje EU nemoguće jer: «temeljni civilizacijski uslovi za
to ne postoje. Onda Evropa ne bi bila više Evropa. Evropa su one
vrijednosti na koje smo svi navikli, iz kojih smo svi protekli. I ako
smo mi posthrišćansko i sekularno društvo, i laici su kod nas kulturno
hrišćani veći nam.»
Zaista je poražavajuće da je tom visokom intelektualcu za mjeru
pripadnosti Evropi ili bilo kom kontinentu uzima vjersku pripadnost. Da
li Tanasković dr. Darko zna da ni jedna monoteistička religija ne vodi
poreklo iz Evrope, da li zna koliko stotina, pa i hiljada godina su
muslimani prisutni na Evropskom tlu, da li na koncu zna koliki su
doprinos evropskoj kulturnoj baštini dali muslimani?
Živo me interesuje da li je za mišljenje da Turska nije evropska država
Tanasković kao hrišćanin konsultovao vaseljenskog patrijarha i da li se
ovaj sa njim slaže?
Jedini način da Bošnjaci kao narod opstanu na ovim prostorima uprkos
navedenim primjerima koji nas posmatraju samo kao sredstvo u mežusobnoj
političkoj borbi jeste stvaranje institucija koje će biti garant naše
slobode i garant mogućnosti konzumiranja ustavnih i zakonskih prava, a
to će biti moguće samo stvaranjem nove intelektualne i političke elite
koja neće pasti pod uticaj neprincipijelne Srbijanske političke scene i
koja neće imati kompleks od Beogradskih intelektualaca.
Zato je napadnuta Islamska Zajednica! Zato smeta Univerzitet!

Samir Tandir